پنجشنبه ۱۰ آذر مصادف با اول دسامبر، روز جهانی مبارزه با اچ آی وی بود. انجمن احیای ارزش‌ها با همکاری گروه جامعه‌شناسی پزشکی و سلامت انجمن جامعه‌شناسی ایران، نشستی را با عنوان ایدز و نابرابری(با نگاهی به تجربه زنان و کودکان در زندگی با اچ آی وی) برگزار کرد.
در ابتدای نشست، خسرو منصوریان موسس گروه احیا از چگونگی تاسیس این انجمن و مشکلاتی که در بیش از دو دهه بر سر راه این انجمن که در حوزه آسیب‌های اجتماعی فعالیت می‌کند، را بیان کرد.
از آنجایی که شعار امسال روز جهانی مبارزه با ایدز، کاهش نابرابری است، امید زمانی پزشک و عضو گروه جامعه‌شناسی پزشکی و سلامت انجمن جامعه‌شناسی ایران، با بیان اینکه نابرابری و فقر اصلی‌ترین عامل ایجاد بیماری‌ها در جهان هستند، افزود عدم دسترسی به خدمات بهداشتی و اجتماعی معضلی است که افراد درگیر با ویروس اچ آی وی با آن دست به گریبان هستند.
او در ادامه تعداد افرادی مبتلا به این ویروس را 54 هزار نفر در کشور بیان کرد که از این تعداد تنها ۴۰ درصد آزمایش داده‌اند و ۶۰ درصد نیز بدون انجام آزمایش در حال زندگی هستند. این امر بدان معنا است که با وجود این حجم از افرادی که تست نداده‌اند باید شاهد تاخیر در روند درمان آنها از یک سو و احتمال زیاد سرایت ویروس به دیگران باشیم.
این عضو گروه جامعه‌شناسی پزشکی و سلامت دلیل وجود نابرابری را در رویکرد نظام سلامت به افراد که از خدمات بهداشتی جامانده‌اند، فراهم نکردن خدمات درمانی برابر برای همه از یک سو و عوامل اجتماعی که شامل انگ و تبعیض و عدم مکانسیم مناسب حمایت اجتماعی می‌شود، ذکر کرد.
در ادامه نشست، یکی از مادران حامی سلامت با اسم مستعار صبا، برای حاضرین در جلسه از تجربه ابتلا و مشکلات و مسائل زندگی با این ویروس صحبت کرد. صبا با گفتن تجربیات تلخی که برای پیدا کردن کار و منبع درآمد دارد، از متولیان امر خواست تا برای آنهایی که با ویروس اچ آی وی زندگی می‌کنند، با صدور کارت سلامت، شرایطی را برای سهولت پیدا کردن شغل فراهم کنند.
ساناز حمزه علی، دانش آموخته مسائل اجتماعی و دبیر گروه جامعه‌شناسی و پزشکی و سلامت دیگر سخنران این نشست بود. ارتباط بین انگ اجتماعی و میزان خودکشی در بین افراد مبتلا به ویروس اچ آی وی، موضوعی بود که این جامعه‌شناس به آن پرداخت.
بنابه گفته او، افکار خودکشی در بین افراد درگیر ویروس سه برابر بیشتر جمعیت عمومی است. دبیر گروه جامعه‌شناسی پزشکی و سلامت مهمترین دلیل تمایل به خودکشی در این افراد را انگ و برچسبی که بیماری ایدز در جامعه ایران دارد بیان کرد. ابتلا به ویروس اچ آی وی مخصوصا در زنان مساوی است با انگ بی اخلاقی است و این بزرگترین برچسبی است که فرد با آن مواجه می‌شود. از طرفی خانواده که قدرتمندترین نهاد حمایت اجتماعی فرد، در نظر گرفته می‌شود در اکثر موراد رفتار نامناسبی با فرد مبتلا دارد. فرد از چندین میدان دچار انگ و طرد اجتماعی می‌شود؛خانواده، شبکه دوستان و نزدیکان و کادر سلامت از جمله مهمترین این میادن هستند. هنگامی که فرد با این میزان از طرد مواجه شود برای کاهش مواجهه با آن روی به انزوا می‌آورد، هرچه انزوا بیشتر افکار خودکشی پررنگ‌تر! او در پایان به این نکته اشاره کرد که شاید ترس از ویروس اچ آی وی واقعی نباشد، اما اثراتی که این ترس از طرف جامعه بر فرد و زندگی‌اش می‌گذارد، کاملا واقعی است.
بهار دیگر مادر حامی سلامت بود که خاطرات و تجربیاتش را جمع در میان گذاشت. او از تجربه سه بار اقدام به خودکشی‌اش صحبت کرد، از نحوه برخورد پزشکان زمانی که متوجه ابتلای او به ویروس می‌شدند. بهار نیز مانند صبا از مشکلات افراد اچ آی وی مثبت در کاریابی صحبت کرد و از مسئولان درخواست کارت سلامت داشت.
الهه شعبانی مدیر عامل انجمن احیا با ذکر این مسئله که رسالت آنهایی که در این حوزه کار می‌کنند، داشتن نگاه انسانی به افراد مبتلا به ویروس است، آنها را انسان‌هایی دانست که نیازمند کمک هستند نه صرفا حاملان ویروس. به زعم مدیر عامل انجمن احیا، نگاه انسانی مهمترین چیزی است که این افراد در وهله اول به آن نیاز دارند.
در انتهای این نشست، پیام روشنفکر جامعه‌شناس و مدیر گوره جامعه‌شناسی پزشکی و سلامت انجمن جامعه‌شناسی ایران پس از معرفی گروه و رسالتش به تعریف نابرابری و اهمیت آن در رابطه با افراد مبتلا به ویروس اچ آی وی پرداخت. این جامعه‌شناس با ارائه آمارهایی از ایران و جهان بر این نکته تاکید کرد که اگرچه ۴درصد از کودکان در جهان درگیر اچ آی وی مثبت هستند اما ۱۴ درصد از مرگ ناشی از این ویروس متعلق به این گروه است. به این ترتیب باید این گروه را متاثرترین گروه در رابطه با این ویروس دانست.
او در ادامه افزود طبق تحقیقات انجام شده در ایران و جهان، از جمله تحقیقی که در همدان انجام شده است، فاصله درمان تا مرگ در افراد مبتلا به این ویروس در مناطق کم برخوردار به مراتب کمتر از افراد در مناطق برخوردار است. روشنفکر در انتهای سخنان خود به این مسئله اشاره کرد که برای کم کردن نابرابری دولت‌ها و جامعه مدنی(که رسالت‌شان بلند کردن صدای گروه‌های نابرخوردار است) باید همکاری متقابل داشته باشند.