نگاه اجتماعی  به  ویروس  اچ.آی.وی و بیماری ایدز

یاد داشتی از خسرو منصوریان، مددکار اجتماعی و موسس گروه احیا

“می بایست سیاست ما بهداشتی باشد، نه آنکه بهداشت ما سیاسی شود”

نگاه اجتماعی به ویروس اچ.آی.وی و بیماری ایدز یعنی  محور قرار دادن مردم برای دانستن . از آنجا که همه گیری ویروس اچ .آی.وی تنها یک موضوع بهداشتی و درمانی صرف نیست بلکه امروزه در وسعت جهانی و در ابعاد علمی، اجتماعی، اقتصادی و حتی امنیتی مقوله مهمی بشمار می رود. از آنجا که جوانان آسیب پذیرترین گروه های جامعه در مقابل خطر انتقال  ویروس اچ.آی.وی هستند، لذا در مواجهه با آن می بایست جنبه های زیستی، روانی،اجتماعی و رفتارهای جنسی را مدنظر قرار داد.

اثرات گسترش ویروس اچ.آی.وی و منجر شدن آن به بیماری ایدز تنها در مرگ و میر خلاصه نمیشود، بلکه بر تمام جوانب زندگی  فرد و جامعه اثر گذار بوده و از ورای تمام مرزهای جغرافیایی، اجتماعی، نژادی، قومی و جنسیتی عبور کرده و در حال گسترش است.

وقتی در جامعه آگاهی رسانی و شفافیت نباشد، آسیب های  اساسی به شهروندان وارد خواهد شد، در ابتدا  ترسی که می بایست مردم در قبال ویروس اچ.آی.وی داشته باشند از میان میرود و ویروس را جدی نمی گیرند. سپس  آنکه مردم  از تلاش های مسئولین سلامت، بهداشت و درمان  بی خبر خواهند بود.

از این رو هنگامی که مردم در بحث  انتقال ویروس اچ.آی.وی توجیه شوند،  همراهی و همدلی خواهند کرد. زیرا خصوصیت افکار عمومی اینگونه است که درباره چیزی که  آگاه شوند برای غلیه بر آن مسئولیت مدنی خود را انجام خواهند داد.

همه ساله میلیون ها نفر در سراسر جهان از بیماری های ناشی از ویروس اچ.آی.وی و ایدز می میرند اچ .آی .وی بر تمام جوانب زندگی اثر گذار است، از اقتصاد گرفته تا فرهنگ، از سیاست گرفته تا مذهب.

((پس بیاد داشته باشیم))

این رسالت مهمی است  که بر دوش  همه مردم وطن دوست ، متعهد و فداکارمان قرار داشته و بیش از هر چیز خلاقیت و  درگیر کردن واقعی مخاطبان را می طلبد. زیرا این همه گیری تنها رویارویی با یک ویروس نیست.

تجربه نشان داده است که باورها، ناگفته ها، عرف و عادت های متداول، در بسیاری موارد، بحث و گفتگو درباره این  همه گیری را نامحتمل و  یا غیر ممکن می سازد.

این یک واقعیت است که چون اکثرا علل ابتلاء به  ویروس اچ.آی.وی را با رفتارهایی مرتبط می دانند که از نظر اجتماعی نزد بسیاری از مردم پذیرفته شده  نیست. مانند تن فروشی، هم جنس گرایی و مصرف تزریقی مواد نیز از خطوط قرمز بوده و اینگونه رفتارها به لحاظ اخلاقی و اجتماعی مذموم است.

در نتیجه صحبت از  پیش گیری از گسترش ویروس  اچ .آی. وی به گونه ای شامل پیشگیری از گسترش افکار، تصورات، اندیشه ها، عقاید، نظرات و گمانه زنی ها نادرست نیز می شود.

بخاطر داشته باشیم تا زمانی که عوامل اجتماعی – فرهنگی – رسانه ای، آموزشی و امنیتی حضوری فعال و عظمی ملی  برای مبارزه با ویروس اچ آی وی بر عهده نداشته باشند، عواملی همچون ارعاب، انگ، تبعیض، فقر، تعصب های قومی و مذهبی عرصه فعالیت را  بر مسئولان بهداشت و درمان، محدود خواهد کرد.

همچنین عواملی چون  ترس و نا امنی، دست در دست تابوها و تحریم ها ی آشکار و پنهان داده و موجبات پنهان کاری در زمینه اطلاع رسانی و آگاهی نسبت به  ویروس  اچ. آی. وی را فراهم می آورد لذا در چنین شرایطی آسیب پذیری مردم به ویروس اچ.آی.وی افزایش خواهد یافت.

شاهد این مدعا اعلان عمومی وزیر پیشین بهداشت، درمان و آموزش پزشکی است که اظهار داشتند آمار و اطلاعات حاکی از آن است که ۷۰% مبتلایان به  ویروس اچ.آی.وی به دلیل عدم استفاده از تست های رایگان وزارت بهداشت از ابتلاء خود به ویروس مطلع نیستند. زیرا اطلاع رسانی در سطح ملی بسیار اندک است از طرف دیگر کسانی که از بیماری خود مطلع هستند اکثرا از اقدام به درمان خودداری کرده اند و متاسفانه از جمعیت ۳۰% باقی مانده که از ابتلا خود آگاهند فقط ۱۰% دارو دریافت می کنند.

حال که وضعیت چنین است اگر هم وطنان بخواهند در راستای مسئولیت مدنی خود با کنشگران و مدافعان حوزه سلامت همکاری کنند، مسئولان ذیربط  در باشگاههای یاران مثبت و سازمان های مردم نهاد مربوطه، خدمات آنان را پاس خواهند داشت.

زیرا سازمان های غیر دولتی و عام المنفعه از ویژگی های برخوردارند که، آنان را از سازمان های دولتی متمایز میکند، NGO ها عموما بر اساس اهداف اجتماعی، رسالت های بشر دوستانه و خیر خواهانه تاسیس شده و در عین استقلال، تحت نظارت مراجع قانونی فعالیت می کنند.

در نظام های دموکراتیک  و  مردم سالار، دسترسی و امکان ارتباط موسسات  غیر دولتی با اقشار مختلف وآسیب پذیر جامعه به مراتب بیشتر از  نهاد های رسمی است.

NGO  ها عموما دارای اهداف وسیعی در حیطه اجتماعی، توسعه ای،  بهداشت باروری، حقوق بشر، علمی و پژوهشی هستند و به مدد نیرو های داوطلب و نیکوکار خود، پاسخگوی  نیازهایی هستند که بعضا دولتیان قادر به پاسخگویی آن نمی باشند.

NGO های فعال در عرصه آسیب های اجتماعی می توانند در زمینه اطلاع رسانی، آموزش، پیشگیری، مشاوره، انجام تست، پژوهش و تحقیقات و…در کنار ارکان ذیربط دولتی همچون وزارت بهداشت سازمان زندان ها و اقدامات تامینی و تربیتی، سازمان بهزیستی،وزارت آموزش و پرورش قرار گیرندبه این ترتیب ضمن رایزنی با نمایندگان مجلس، روحانیون، مسئولان رسانه، صدا و سیما برای جلب مشارکت نهادهای مردمی و جامعه مدنی نگاه اجتماعی به این پدیده را گسترش دهند.

پدیده  ویروس اچ.آی.وی و بیماری  ایدز چیزی بیش از یک بیماری است  که نه تنها ابتلاء فردی اشخاص را در بر دارد، که یک بحران  اجتماعی اقتصادی را رقم می زند و حتی در برخی  ممالک یک بحران امنیتی محسوب میشود.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این فیلد را پر کنید
این فیلد را پر کنید
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.

فهرست